Πουλάρι ζούσε επί δύο μήνες πλάι στη νεκρή μάνα του!

Στις 2 Απριλίου 2011 εθελοντές της ομάδας «Συμμετέχω - Αδέσποτα Κατερίνης» που δραστηριοποιούνται στην περιοχή ενημερώθηκαν και τελικά εντόπισαν ένα πουλάρι, το οποίο ζούσε δίπλα στο κουφάρι της νεκρής μάνας του, μέσα σε περιφραγμένο χώρο (προφανώς καταπατημένη δημόσια έκταση στην Παραλία Κατερίνης). 

 

Όπως υπολόγισαν εκείνοι που είδαν το κουφάρι του ζώου, ο θάνατος της φοράδας πρέπει να συνέβη δύο μήνες πριν. Μετά από έρευνα και αφού έγινε γνωστό το δράμα των ζώων εντοπίστηκε και ο φιλεύσπλαχνος (!) ιδιοκτήτης τους.  Δυστυχώς γι' αυτά ανήκαν στον Γ. Μέγκα, ιδιοκτήτη χασαποταβέρνας που βρίσκεται στην περιοχή. Επί της ουσίας τα άφησε στη μοίρα τους χωρίς να του καίγεται καρφί…

Οι εβδομάδες περνούσαν και κανείς δεν νοιάζονταν για την τύχη των ζώων. Αντέδρασαν οι γείτονες όταν η μυρωδιά του κουφαριού τους έπνιξε...

Οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στο adespotakaterinis.blogspot.com αποδεικνύουν το τι συνέβη και σε τι κατάσταση εντοπίστηκαν τα άλογα.

Το πουλαράκι, που είναι ημίαιμο είναι περίπου 10 μηνών, κατάφερε να επιβιώσει καθώς έκοψε το σάπιο σχοινί, που το κρατούσε δεμένο. Τρώγοντας χόρτα από το χωράφι άντεξε… μέχρι να το εντοπίσουν και να το σώσουν… Γι’ αυτό το έγκλημα, ενημερώθηκε ο Δήμος Κατερίνης, η Κτηνιατρική Υπηρεσία, φιλοζωικά σωματεία, ιδιώτες που προσέφεραν τη βοήθεια τους, η Αστυνομία και η φυσικά η Εισαγγελία…

Η δίωξη έγινε αυτεπάγγελτα. Η δίκη του Γ. Μέγκα έγινε στις 27 Μαΐου 2011 στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Κατερίνης, ο δράστης καταδικάστηκε (!) με τρίμηνη φυλάκιση και τριετή αναστολή μόνο για την παθητική κακοποιήση του μουλαριού και για την παραμέληση των βασικών αναγκών του ζώου.

Το δικαστήριο δέχτηκε ως επιχείρημα το γεγονός ότι ένα άλογο μπορεί να πεθάνει π.χ. από κολικό μέσα σε δύο ώρες και έτσι δεν του καταλόγισε το παραμικρό για την άτυχη φοράδα! Τις πληροφορίες αυτές παρείχε ως μάρτυρας υπεράσπισης ο Κωνσταντίνος Αμπεριάδης, γνωστός στην Κατερίνη για τη σχέση του με τα άλογα.

Με αφορμή αυτό το φριχτό γεγονός που στιγματίζει τη χώρα μας και δείχνει την απανθρωπιά μας ο Ελληνικός Σύλλογος Προστασίας Ιπποειδών έστειλε επιστολή στις 24 Μαΐου 2011 στο Μονομελές  Πλημμελειοδικείο Κατερίνης. Σε αυτή αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Πριν από λίγο καιρό και συγκεκριμένα στις 10/4/11 λάβαμε γνώση μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων και φωτογραφιών, μιας από τις πιο ειδεχθείς περιπτώσεις παραμέλησης και κακοποίησης  μέχρι θανάτου, που έχουν συμβεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Μιλάμε για την περίπτωση της νεκρής φοράδας και του πουλαριού της που βρέθηκαν στη Κατερίνη από τους εθελοντές της ομάδας «Συμμετέχω - Αδέσποτα Κατερίνης». Οι εικόνες που είδαμε πραγματικά μας συγκλόνισαν  καθώς το πτώμα της φοράδας ήταν σε τόσο προχωρημένη αποσύνθεση, που αυτό από μόνο του μαρτυρούσε ότι είχε περάσει πολύς καιρός που κανένας δεν είχε επισκεφτεί το χώρο.

Σαν σύλλογος που μεριμνά για την προστασία των ιπποειδών, γνωρίζουμε  πολύ καλά τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες τους και  θα θέλαμε να σας μεταφέρουμε ότι το άλογο είναι ένα ζώο που χρειάζεται καθημερινή φροντίδα και το λιγότερο που μπορεί ή μάλλον επιτρέπεται να το επιβλέπει και φροντίζει κανείς είναι μια φορά τη μέρα…

Στους περισσότερους οργανωμένους στάβλους οι σταβλίτες ζουν μέσα, ώστε να είναι σε θέση να τα ταΐζουν έως και τρείς φορές τη μέρα, και να παρακολουθούν οτιδήποτε έκτακτο μπορεί να τους συμβεί. Πόσο παραπάνω όταν μιλάμε για μια φοράδα που ακόμα θηλάζει το πουλάρι της και έχει αυξημένες διατροφικές ανάγκες. 

Γνωρίζουμε βέβαια περιπτώσεις ιδιωτών που επειδή πρέπει να λείψουν, αφήνουν  ικανή ποσότητα τροφής μέσα στο στάβλο – πράγμα αρκετά επικίνδυνο γιατί  το άλογο πιθανότατα θα την φάει μονοκόμματα και τότε κινδυνεύει άμεσα από κολικό – αλλά κι αυτό συμβαίνει για μικρά χρονικά διαστήματα μίας – δυο ημερών. Περισσότερο δεν νοείται να αφήνει κανείς αυτά τα ζώα χωρίς επίβλεψη. Αυτό είναι η αλφάβητος για τα άλογα και είναι ήδη μοιραία ανεύθυνος κάποιος που έχει άλογα και το αγνοεί.

Τα συγκεκριμένα ζώα στη Κατερίνη  έμειναν πάνω από ένα μπορεί και δύο μήνες χωρίς επιτήρηση... (αυτό αποδεικνύει η προχωρημένη αποσύνθεση του πτώματος της φοράδας). Χωρίς να κοιτάξει κανείς τι κάνουν, τι τρώνε, αν έχουν νερό ...

Εδώ θα θέλαμε να τονίσουμε ότι τα άλογα έχουν πολύ μεγάλη ευφυΐα και πάρα πολύ ισχυρή μνήμη. Πέρα λοιπόν από το ότι είναι ένα θαύμα που το πουλαράκι επιβίωσε… έστω και με τόση καθυστέρηση στην ανάπτυξη του (ήταν φανερή από τις φωτογραφίες η ταλαιπωρία του και έδειχνε πολύ μικρότερο σε ηλικία απ’ ότι ήταν ) πρέπει να καταλάβουμε ότι βίωσε κανονικά την αγωνία και το θάνατο της μητέρας του,  βίωσε την εγκατάλειψη, ένοιωσε την απελπισία της μοναξιάς του, χωρίς βοήθεια από πουθενά για τόσο καιρό. Και  το τραύμα αυτό θα το φέρει εφ’ όρου ζωής.

Η αρχική εικασία μας ότι μόνο αν  κάποιος είχε πεθάνει αιφνιδιαστικά και δεν είχε ούτε συγγενείς, ούτε φίλους που να γνωρίζουν την ύπαρξη των αλόγων, ότι τότε μόνο δικαιολογείτο αυτή η παραμέληση, σύντομα καταρρίφθηκε από την είδηση ότι υπάρχει ιδιοκτήτης.

Δεν  μπορούμε να διανοηθούμε πώς και με ποιά λογική ένας άνθρωπος λειτούργησε με τέτοια μοιραία αδιαφορία και ανευθυνότητα. Με τόση απαξίωση απέναντι σε δυο ζωές που ήξερε πολύ καλά ότι εξαρτώνται από αυτόν. Με τόση κυνικότητα απέναντι στην επιθανάτια αγωνία του ενός ζώου, τη φρίκη και τη απελπισία του άλλου.

Δεν είναι μόνο  το αποτέλεσμα μιας ειδεχθούς πράξης που μας απασχολεί. Δεν είναι μόνο  η εικόνα του τόπου μας που για πολλοστή φορά δυσφημίζεται.

Η κακοποίηση είναι έλλειψη σεβασμού στη ζωή... Όχι μόνο των συγκεκριμένων ζώων αλλά απέναντι σε κάθε μορφή  ζωής. Γνωρίζουμε ότι η επιστήμη πλέον στο πρόσωπο αυτών που βιαιοπραγούν σε ζώα αναγνωρίζει ανθρώπους που πιθανόν να έχουν παραβατική συμπεριφορά και απέναντι σε  ανθρώπους.

Οι νόμοι  μας προβλέπουν και περιγράφουν σαφέστατα τις συνέπειες των πράξεων κακοποίησης. Αυτό που χρειάζεται είναι η αυστηρή τήρηση τους.

Ζητάμε από το δικαστήριο αυτό, να αποδώσει δικαιοσύνη και να λάβει πολύ σοβαρά υπ’ όψιν του ότι η παρούσα υπόθεση μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει παραδειγματικά σε όσους προβαίνουν  χωρίς συνείδηση σε παρόμοιες πράξεις.

Είναι ανάγκη να υπάρξει ένα δεδικασμένο που να φράξει το δρόμο  στην πεποίθηση ότι ζούμε στη χώρα της  ατιμωρησίας, και να αναγκάσει όσους έχουν μειωμένη συνείδηση απέναντι σε ανυπεράσπιστα όντα να το σκεφτούν δεύτερη φορά… και να μην πράξουν ξανά τίποτα εις βάρος τους...».

Δικαίως το Φιλοζωικό Σωματείο Κατερίνης επισημαίνει την αδιαφορία που επέδειξαν οι περισσότεροι από τους περίοικους. Γι' αυτό και την στάση τους αυτή την χαρακτηρίζει ως  συνέργεια και συνενοχή, «καθώς όλοι γνώριζαν την κατάσταση, αλλά ειδοποίησαν την φιλοζωική όταν και μόνον όταν η δυσωδία έγινε αφόρητη και πλησίαζε η αρχή της τουριστικής περιόδου».